ماجراهای دکتر الینوسکی

میخوام اولین پستم راجع به نوازنده هایی باشه که ارامش روحم رو در برهه های وحشتناکی از زندگیم مدیونشونم. 
 Yanni رو شاید خیلیاتون بشناسید ولی کمتر کسی عین من باهاش زندگی کرده. 
خوب یادمه ایام کنکور یه یانی پلی میکردم و شروع میکردم به زدن تست دینی. 
اون ایام با افسردگی دست و پنجه نرم میکردم. ( بعدها شاید نوشتم از افسردگیم) 
یانی مثل آب رو آتیش بود برام. من رو میبرد به دنیای جادویی خودش. من با یانی خاطره ها ساختم.
یانی برای من یادآور ایام سرکش نوجوونیمه. 
و . اما سکرت گاردن.
دیگه فکر نکنم کسی قطعه ی Nocturne شون رو نشنیده باشه. 
اما میخوام بگم این گروه اسرارآمیز فقط توی این قطعه خلاصه نمیشن. 
آهنگهای عجییبی دارن. حس میکنی رو یه صندلی عاجی روبروی منظره ای از جنگل های فنلاند نشستی و قهوت رو مینوشی و نسیم خنک میکوبه رو صورتت و تک به تک خطوط صورتت رو نوازش میکنه. 
سکرت گاردن یه همچین کاری باهام میکرد ایام کنکور. 
این روزها بعد از گذشت 2 سال از کنکورم هنوزم یاد اون ایام افتادم. ایام سختی بود. خیلی سخت. شاید هیچ وقت با لبخند از اون ایام یاد نکنم. تنها قشنگی ماجرا اینجاست که بالاخره هر طوری که شده تموم شد و بزوووور خودم رو به هدفم رسوندم. همینش قشنگه. .ولی دلم برای 18 سالگیم خیلی تنگ شده. ایامی که میتونستم مثل همه بگردم بخندم شاید عاشق بشم رو گذاشتم پای صفحه های سیاه و سفید کتاب تست. پشیمونم؟ نه! اما دلم تنگ میشه دیگه. دل که حرف حالیش نمیشه. مگه نه جوزفین؟